Schrijf jij weleens wel eens, dan doe je het waarschijnlijk alweer fout. Of is het nou al weer? Het probleem is dat we vaak teveel van dit soort fouten maken, oh sorry, ik bedoelde eigenlijk te veel.

In dit blog meer over Nederlandse plakcontructies. Lijm is niet nodig.

Ik schrijf weleens vaak fout
Ga er maar vanuit dat je weleens aan elkaar schrijft. Er is namelijk maar een uitzondering, en dat is wanneer de nadruk op wel ligt.

‘Ik heb geen zin om naar Den Haag te gaan, maar ik zou wel eens naar Maastricht willen.’

Als ezelsbruggetje kun je een streepje op de e bedenken, als in wél. Dan zul je weleens meestal goed schrijven.

Het is alweer zover
Dit is er alweer zo een. Alweer schrijf je eigenlijk altijd aan elkaar. Op een uitzondering na: als al weer terug betekent. ‘Ben je er nu al weer?’

Hoelang is die Chinees eigenlijk?
Hoelang is een Chinees. Ken je deze grap? Aan het einde van de zin staat een punt en geen vraagteken, dus is het ook geen vraag…

Hoelang wordt regelmatig verkeerd gespeld. En eigenlijk is het vrij simpel. Je schrijft hoelang aan elkaar als het om een tijdsduur gaat. ‘Hoelang ben je nog bezig?’

Gaat het om een afstand / lengte. ‘Hoe lang is de Chinese muur?’ Dan schrijf je dus twee woorden.

Niet te veel teveel
Dit is nu juist geen plakconstructie maar een veel gemaakte fout. Te veel schrijf je in principe altijd los van elkaar, behalve wanneer het om een teveel gaat, dus als het een zelfstandig naamwoord is en de betekenis heeft van een overschot.

Ezelsbruggetje: als je te veel voor te weinig kan vervangen, dan schrijf je het los van elkaar.

Het Nederlands zou het Nederlands niet zijn als er niet voor iedere regel tien uitzonderingen zijn bedacht, en voor die tien uitzonderingen weer een nieuwe regel. Dus wees niet te streng voor jezelf als je het al weer fout doet. Je kunt er ook niets aan doen dat je Nederlands heb moeten leren. Enne… blijf proberen.